Η τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς

Ένα έργο τέχνης είναι, πάνω από όλα, μια περιπέτεια του μυαλού και μια αντίσταση στο πεπρωμένο. Δίνει δε παρηγοριά σε όσους η ζωή έχει τσακίσει.

Η τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς.

 Μήπως η τέχνη σήμερα είναι ρόδο της ερήμου; 

 Δημοσιογράφος; Όχι προς Θεού! Απεταξάμην το παρελθόν. Φίλος των τεχνών; Σίγουρα! Ειδικότερα της μουσικής και του κινηματογράφου. Θα τα λέμε συχνά, χωρίς χρονικές δεσμεύσεις, δεδομένου ότι οι περιορισμοί φυλακίζουν την σκέψη. Μάλλον τείνω να μεταλλάσσομαι σ’ έναν άναρχο γέροντα παρωχημένης εποχής. Ίσως αποτελέσω τον αιρετικό της παρέας… Μη δίνετε σημασία, πρόκειται περί της γνωστής ανόητης ματαιοδοξίας της γενιάς μου: παρ’ όλο που ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμά της –και οφείλει μία μεγάλη συγνώμη στους νεότερους- πιστεύει ότι ακόμη έχει κάτι να πει (πανάθεμά την)…

Το πνεύμα των κειμένων μπορεί να σας ξενίσει κάπως. Θα έλεγα ότι απέχουν της καθαρόαιμης «καλλιτεχνικής» αρθρογραφίας. Ενίοτε, ίσως θα γίνονται κουραστικά. Με ερεθίζουν θέματα ψυχής, νοοτροπίας, ιδεολογίας και κάπως έτσι σκέφτομαι να πλεύσω στα νερά του Tzannis Files.

Τέχνη μακρά, βίος βραχύς λοιπόν. Εγώ πάντως είμαι αυτός με τον βίο βραχύ και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που σπεύδω για να προλάβω την καταγραφή θεμάτων που πέρασαν και περνούν στα «ψιλά» της ελληνικής αρθρογραφίας. Δυστυχώς στην εποχή μας υπερισχύει η δημοσιογραφία του μαρκαδόρου στα καλλιτεχνικά (και της φρέσκιας σάρκας).

Κάθε προϊόν τέχνης αποτελεί την έκφραση μιας περιπέτειας της ψυχής του δημιουργού και αν μη τι άλλο "φορτίζει" τον συναισθηματικό μας κόσμο. Είτε θετικά, είτε αρνητικά.

Στην άδεια εποχή που ζούμε ίσως τελικά αυτό να είναι το ζητούμενο...

Κορυφώσεις του συμπαθητικού νευρικού μας συστήματος, δεδομένου ότι οι τέχνες (κατά κανόνα) αιφνιδιάζουν την πραγματικότητα.